Een rijke ervaring
Naast ervaringsdeskundige ben ik onder andere ook dagvoorzitter. In die hoedanigheid volgde ik laatst een workshop werkvormen. Eén van de lessen die dag was dat informatie beter overkomt als je het de ander laat ervaren in plaats van dat je het vertelt.
Voor ik het wist zaten wij cursisten in rijen achter elkaar en deden we net alsof we een beginnerscursus paardreden volgden. We moesten onze rug rechthouden en de teugels licht gespannen. In gedachte voelde ik me op dat paard zitten. De informatie kwam op deze manier veel beter over dan wanneer ik in een collegesetting had geluisterd naar iemand die een PowerPointpresentatie afwerkt.
Ik geloof dat het ook zo werkt tussen mensen met een handicap en mensen zonder een handicap. Als cliënten hebben we de taak de instelling onze kant van de zaak te laten zien. De bestuurder zelf hoeft namelijk niet te revalideren. We kunnen diegene vertellen hoe het is om in een zorginstelling te leven, maar dan hoort diegene dat aan en gaat gewoon verder met diens dagelijkse beslommeringen. We moeten diens beeld zien te kantelen, we moeten diegene een ervaring meegeven die diegene niet snel zal vergeten.
Nou hoor ik jullie denken: ja ja, dan moet die bestuurder zeker weer in een rolstoel gaan rijden of met een blinddoek op gaan lopen. Het kan volgens mij ook veel simpeler. Draai in het gesprek met die bestuurder de rollen eens om. Vraag de bestuurder terug te gaan naar een situatie waarin diegene hulp nodig had van anderen. Misschien is diegene weleens opgenomen geweest in een ziekenhuis, of kon diegene vanwege een gebroken arm wekenlang niet zelf schrijven. Vraag vervolgens naar hoe die hulp voelde, wat er fijn was en wat niet. En vertaal de antwoorden vervolgens naar je eigen verhaal. Met een beetje geluk krijg je dan een bestuurder die intrinsiek gemotiveerd is er het beste van te maken.
