Een rijke ervaring
Naast ervaringsdeskundige ben ik onder andere ook dagvoorzitter. In die hoedanigheid volgde ik laatst een workshop werkvormen. Eén van de lessen die dag was dat informatie beter overkomt als je het de ander laat ervaren in plaats van dat je het vertelt.
Voor ik het wist zaten wij cursisten in rijen achter elkaar en deden we net alsof we een beginnerscursus paardreden volgden. We moesten onze rug rechthouden en de teugels licht gespannen. In gedachte voelde ik me op dat paard zitten. De informatie kwam op deze manier veel beter over dan wanneer ik in een collegesetting had geluisterd naar iemand die een PowerPointpresentatie afwerkt.
Ik geloof dat het ook zo werkt tussen mensen met een handicap en mensen zonder een handicap. Als cliënten hebben we de taak de instelling onze kant van de zaak te laten zien. De bestuurder zelf hoeft namelijk niet te revalideren. We kunnen diegene vertellen hoe het is om in een zorginstelling te leven, maar dan hoort diegene dat aan en gaat gewoon verder met diens dagelijkse beslommeringen. We moeten diens beeld zien te kantelen, we moeten diegene een ervaring meegeven die diegene niet snel zal vergeten.
Nou hoor ik jullie denken: ja ja, dan moet die bestuurder zeker weer in een rolstoel gaan rijden of met een blinddoek op gaan lopen. Het kan volgens mij ook veel simpeler. Draai in het gesprek met die bestuurder de rollen eens om. Vraag de bestuurder terug te gaan naar een situatie waarin diegene hulp nodig had van anderen. Misschien is diegene weleens opgenomen geweest in een ziekenhuis, of kon diegene vanwege een gebroken arm wekenlang niet zelf schrijven. Vraag vervolgens naar hoe die hulp voelde, wat er fijn was en wat niet. En vertaal de antwoorden vervolgens naar je eigen verhaal. Met een beetje geluk krijg je dan een bestuurder die intrinsiek gemotiveerd is er het beste van te maken.
Goedemorgen Thijs,
gisteren las ik jouw column over het inleven in de degene(n) waar je voor zorgt. Mijn complimenten daarvoor, prima verhaal! Je kent mij niet. Ik woon in een kleinschalige zorgvoorziening voor ouderen met dementie. Samen met mijn vrouw en 26 medewerkers en nog vele anderen zorgen wij voor 19 bewoners met dementie die bij ons wonen (Herbergier Vlijmen).
Aan het eind van jouw column zou wat mij betreft toegevoegd worden. “Iedereen die in de zorg werkt moet intrinsiek gemotiveerd zijn om zich 100% in te kunnen leven in zijn/haar bewoners, patiënten, mensen die zorg krijgen. Dat geldt zeker ook voor bestuurders. Als ze daar zelf nog niet achter zijn of dat moet hem of haar aangeleerd worden dan zijn er nog 2 opties: 1. in een andere sector gaan werken of 2. eerst een paar jaar in de zorg op de werkvloer gaan leren en werken”. Mw. Biacsics heb ik hier gisteren al over gesproken. Vriendelijke groet, Jan van den Berg
Dag Jan,
Dank voor je compliment! En inderdaad: de mooiste bestuurders zijn zij die ook ‘gewoon’ af en toe op de werkvloer staan.