Als de continuïteit van zorg in de knel dreigt te komen, bijvoorbeeld bij een (mogelijk) faillissement, dan moet het belang van cliënten of patiënten voorop staan. Diens belangen zouden boven de zakelijke belangen moeten gaan. Om dat te bewerkstelligen is een goede structuur nodig van verschillende zorgaanbieders in een regio, samen met zorgverzekeraars en gemeenten. Voor zorgverzekeraars en zorgkantoren stelde de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) handvaten op over hoe om te gaan met de zorgplicht. Inmiddels heeft ook de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) beschreven wat zij als toezichthouder verwacht van zorgaanbieders als het gaat om continuïteit van zorg. Over deze leidraad van de IGJ schreef mr. Astrid Kiewiet van KienhuisHoving Advocaten, onderstaande blog.
Leidraad
mr. Astrid Kiewiet, KienhuisHoving AdvocatenDe IGJ richt zich op drie situaties waarbij risico’s kunnen ontstaan, en soms worden versterkt, door personeelstekort of krapte op de arbeidsmarkt. Dat zijn de volgende drie situaties:
- Bij dreigende sluiting van de zorgaanbieder, een faillissement of het afstoten van zorgtaken;
- Wachtlijsten;
- Bij stokkende samenwerking binnen ketens of netwerken van zorgverleners.
De leidraad geeft tips en adviezen om de kwaliteit en continuïteit te waarborgen, maar biedt uiteraard geen uitputtend en allesomvattend stappenplan. De specifieke context en/of behoefte van een patiënt of cliënt is ook bepalend.
De IGJ duidt in de leidraad dat samenwerking cruciaal is. Voorwaarden voor een gezonde samenwerkingsstructuur zijn volgens de IGJ onder meer: een heldere verantwoordelijkheidsverdeling, eenduidige communicatie en altijd afstemming met patiënten of vertegenwoordigers, lokaal bestuur en burgers. Als het gaat om wachtlijsten is transparantie over de duur van intake, diagnose en behandeling vereist – maar bijvoorbeeld ook het vastleggen wie verantwoordelijk is voor de patiënt of cliënt en wie het aanspreekpunt is in de tijd tussen intake en behandeling (regiebehandelaar). Weten waar de verantwoordelijkheden liggen is minstens zo belangrijk bij keten- of netwerkzorg en zeker als de samenwerking dreigt te stokken.
