Er leiden meer wegen naar Rome
Vorige maand schreef ik op deze plek over dat een goede medezeggenschapsraad meevaart op de persoonlijke missie van de bestuurder. Dat scheelt veel meer energie dan wanneer je krampachtig je eigen ideeën erdoor wil drukken. Maar het wil nou ook niet zeggen dat je dan maar ‘ja’ en ‘amen’ moet zeggen. Je kúnt wel je eigen agenda doorvoeren, maar dan is het belangrijk dat je strategisch gebruikmaakt van retoriek.
Stel, er moet bezuinigd worden. De bestuurder heeft het voornemen de receptie van de instelling in het weekend te sluiten. In het weekend wordt de receptie toch maar weinig gebruikt en zo’n maatregel scheelt fte en dus geld. Jullie als cliëntenraad zien echter dat een receptionist er niet alleen is om de telefoon aan te nemen en vragen van bezoekers te beantwoorden, maar ook dat die de entree een beetje in de gaten houdt. Als er gekke dingen gebeuren, dan kan zo’n receptionist snel ingrijpen.
Nou kun je boos worden en verbijsterd roepen hoe de bestuurder er toch bij komt zomaar de receptie in het weekend te sluiten. Maar daar heeft de bestuurder geen boodschap aan. Die ziet vooral een balans die naar het rood schiet en zoekt naar mogelijkheden om te bezuinigen. Dat is niet meer dan de taak van de bestuurder. Waar diegene alleen niet bij stilstaat – en hier komt de retoriek om de hoek kijken – is dat zo’n bezuiniging op de langere termijn weleens tot hogere kosten kan leiden. Want als Jan en alleman dan in het weekend zomaar binnen kan lopen, kan dat leiden tot vervelende situaties. Met als gevolg dat als bestuur allerlei interventies moet plegen om het gevoel van sociale veiligheid weer op te krikken.
Zo zie je, bij retoriek behoud je je standpunt (de receptie moet niet wegbezuinigd worden), maar zoek je er de argumenten bij die passen in de denkrichting van de bestuurder. Helemaal mooi is het als je vervolgens een alternatieve bezuiniging kan voorstellen. Bijvoorbeeld bij faciliteiten waarvan jullie als cliëntenraad zien dat die toch weinig gebruikt worden.
