Kennis is macht
Ik ben gevraagd jullie in een maandelijkse column mijn gedachte te geven over het fenomeen ‘cliëntenraad’. Omdat de meesten van jullie mij nog niet kennen, zal ik mezelf in deze eerste column even voorstellen.
Ik heb regulier onderwijs gevolgd. Ik voelde me daarin fysiek altijd een buitenbeentje. Ik ben namelijk geboren met een lichte vorm van Cerebrale Parese, waardoor de coördinatie van mijn spieren vanuit mijn hersenen minder goed verloopt. Maar ik zeg altijd zo: waar het lichaam minder meewerkt, wordt de geest des te scherper en zo zat ik halverwege mijn middelbare schooltijd al in de leerlingenraad.
Noem het toeval of niet, maar een aantal jaar later studeerde ik nog geen maand op de Universiteit van Amsterdam, of ik werd al gevraagd zitting te nemen in het toen nog op te richten ‘Student Disability Platform’ (tegenwoordig ‘UvA IDEAs’ geheten). De universiteit scoorde slecht op studeren met een ‘functiebeperking’ en wilde zich laten adviseren door die studenten zelf. Een wereld ging voor me open. Ineens was mijn zwakte – mijn handicap – mijn kracht. Door mijn ervaring had ik de kennis die de universiteit zelf kennelijk miste. En ik kreeg er nog een leuke vrijwilligersvergoeding voor ook!
Nog een paar jaar later kwam de verkiezing voor een Minister van Gehandicaptenzaken voorbij. Uit meer dan 120 inzendingen schopte ik het tot een van de zes finalisten in de live-uitzending. Rick Brink won, maar ik had nu wel een argument om me op landelijk(er) niveau te gaan bezighouden met mensen met een handicap.
De laatste tijd heb ik in verschillende klankbordgroepen gezeten. Vaak om een product nog beter te maken, soms ook om een idealistische strijd te voeren. Wat mij wel duidelijk is geworden: wij cliënten hebben allemaal kennis, gewoon door wie we zijn. En die kennis, beste mensen, die is macht. Ik kijk ernaar uit om jullie te inspireren!
